اندیشه ام از تو سبز و آباد شده
 از جهل وغم این فکرتم آزاد شده
 در مکتب پاک و شاد استاد ببین
 غم رفته زجانم ودلم شاد شده

 

 در مکتب تو همیشه شاگردم من
 دور از رخ تو همیشه پر دردم من
 در فصل بهار و روز استاد ببین
 بی نور معلم این چنین زردم من


آموزش عشقم از همین مکتب توست
 اندوخته ی سوادم از این لب توست
 گفتم که مریضم و بیا بستر من
 چون عامل دردم این غم و این تب توست


 با این گچ عشق تخته ی جانم زن
 خطّی ز کلام خود به ایمانم زن
 صد درس در این کلاست آموخته ام
 یک درس ز عشق جان ویرانم زن